We współczesnym sporcie dzieci i młodzieży niepokojąco narasta ilość zmian przeciążeniowych oraz ogólny spadek sprawności fizycznej. Niewątpliwie jedną z przyczyn są zmiany cywilizacyjne, takie jak: siedzący tryb życia, spora ilość czasu poświęcona na przebywanie przed ekranem komputera lub telewizora czy, w ostatnim czasie, okres pandemii. Skutkiem powyższych jest spadek jakości edukacji fizycznej. Przypomina to
cykl błędnego koła, gdzie szeroko rozumiane zmiany cywilizacyjne napędzają mniejszy naturalny rozwój edukacji fizycznej w systemie oświaty.
Z drugiej strony obserwujemy bardzo duże zainteresowanie aktywnością fizyczną pozaszkolną w formie zajęć w klubach, akademiach sportowych w różnych obszarach
sportu i aktywności. To nie tylko gry zespołowe, ale również sporty i aktywności indywidualne, jak np. taniec.
Sportowiec w miniaturze?
Analizując aktywność ruchową podejmowaną przez dzieci w formach bardziej zorganizowanych, jednym z podstawowych problemów, jaki dostrzegają specjaliści
z zakresu medycyny, jest zbyt wczesna specjalizacja w procesie wieloletniego szkolenia
sportowego. Właśnie jej niekorzystny wpływ wymieniany jest jako źródło zmian przeciążeniowych w układzie ruchu. Można hipotetyzować, że coraz większe wymagania
w sporcie są u podłoża podejścia szybkiej i wąskiej specjalizacji. Aby „nie odjechał nam
pociąg”, staramy się szybko rozwijać młody organizm – niejako przygotować „miniaturę”
dorosłego sportowca. Takie podejście skutkuje wypaleniem i przeciążeniem młodego
organizmu, uwzględniając fakt wyzwania, jakim jest obserwowany problem spadku
ogólnej sprawności fizycznej młodych pokoleń.
Środowisko specjalistów zajmujących się ruchem (fizjoterapeuci, trenerzy przygotowania motorycznego, trenerzy personalni) na różne sposoby jest zaangażowane w proces rozwoju młodego sportowca. Z jednej strony fizjoterapeuci zaangażowani są w proces leczenia niekorzystnych skutków systemu treningowego (zmiany przeciążeniowe), zaś środowisko trenerów (przygotowania motorycznego, personalni) coraz częściej angażowane jest w aktywność klubów sportowych czy akademii, aby uzupełnić potrzebę wszechstronnego rozwoju czy też działań ukierunkowanych na prewencję urazów.
Nie wdając się zbytnio w szczegóły, dziś znamy zasady optymalnego rozwoju ruchowego dzieci i młodzieży. Wiemy, w jakim wieku stosować różnego rodzaju bodźce i aktywności, aby bezpiecznie prowadzić młodego człowiek przez krytyczny etap dojrzewania.
W kolejnej części artykułu omówione zostaną najważniejsze aspekty i zasady związane z aktywnością fizyczną dzieci i młodzieży oraz uwarunkowania organizacyjne dotyczące wykorzystania ogromnego potencjału drzemiącego w branży fitness w obszarze wsparcia aktywności dzieci i młodzieży.
Zanim rozpoczniesz pracę z dziećmi
Aktywność ruchowa – a jej składową jest zorganizowany trening – po pierwsze MUSI
być bezpieczna. I nie mam tu na myśli tylko warunków w miejscu, gdzie jest to wykonywane. Przede wszystkim chodzi o formy treningu i pewną filozofię pracy z dziećmi. Kolejny aspekt to dopasowanie form aktywności do etapu rozwoju nie tylko fizycznego, ale
również emocjonalnego. Nie każdy 14-latek jest taki sam. 14-latek i 14-latka to może być
różny etap dojrzewania emocjonalno-społecznego. Patrząc w perspektywie dłuższej
niż tylko dany semestr czy rok, dla jednych sport będzie czymś więcej, jeśli wejdą na
ścieżkę sportu kwalifikowanego, dla innych zostanie przygodą i nawykiem aktywności
ruchowej niezbędnym do zdrowego życia osoby dorosłej.
Dlatego też kolejnym istotnym terminem jest szeroko pojęte spojrzenie długofalowe na rozwój fizyczny młodego człowieka. Rozwój długofalowy charakteryzowany jest przez zasady, które niezależnie od tego, czy dziecko zostanie sportowcem, czy nie, stanowić będą o prawidłowym i optymalnym rozwoju młodego człowieka.
Jeśli chcesz przeczytać ciąg dalszy artykułu autorstwa Remigiusza Rzepki, zapraszamy do czytelni online – LINK
Możesz też otrzymać wersję drukowaną magazynu w bezpłatnej prenumeracie – LINK
Fot. Baylee Gramling/ Unsplash
