Jakie certyfikaty powinien mieć sprzęt do treningu?

Poproszono nas o udzielenie informacji w zakresie atestów/norm obowiązujących na sprzęt do treningu. W szczególności zapytanie dotyczyło tego, czy w Polsce obowiązują prawne normy określające jakie certyfikaty powinien mieć taki sprzęt?

Wytyczne dotyczące stacjonarnego sprzętu treningowego zostały zawarte w wieloczęściowej normie PN-EN ISO 20957-1:2014-02 jest ona systematycznie nowelizowana przez Komitet Techniczny 2 ds. Sportu i Rekreacji.

W normie podano wymagania bezpieczeństwa dotyczące stosowania stacjonarnego sprzętu treningowego. W przypadku sprzętu, dla którego opracowano normę szczegółową, zaleca się także stosowanie wymagań normy ogólnej. Zaleca się także zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku stosowania tylko normy ogólnej w odniesieniu do sprzętu, dla którego nie publikowano jeszcze normy szczegółowej. Stacjonarny sprzęt treningowy to urządzenia, które nie są przemieszczane podczas użytkowania i które albo stoją na podłodze, albo są przymocowane do ściany, sufi tu lub zamocowane do innej konstrukcji. Stacjonarny sprzęt treningowy klasyfikowany jest według klas dokładności: wysoka, średnia i minimalna oraz klas użytkowania. A oto klasyfikacja norm:

– PN-EN 16630:2015-06 – Wyposażenie siłowni plenerowych zainstalowane na stałe — Wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN ISO 20957-1:2014-02 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 1: Ogólne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-1:2006 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 1: Ogólne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-2:2005 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 2: Sprzęt do treningu siłowego oraz dodatkowe szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-4:2007+A1:2010 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 4: Ławy do ćwiczeń siłowych, dodatkowe szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-5:2011 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 5: Rowery treningowe stacjonarne i sprzęt treningowy dla górnych partii ciała z użyciem korb, dodatkowe, szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-7:2002 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 7: Trenażery wioślarskie, dodatkowe szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-8:2002 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 8: Pedałowe symulatory chodu, symulatory wchodzenia na schody i pedałowe symulatory wspinania się – Dodatkowe szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-9:2005 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 9: Trenażery eliptyczne, dodatkowe szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

– PN-EN 957-10:2006 Stacjonarny sprzęt treningowy – Część 10: Rowery treningowe ze stałym kołem lub bez wolnego biegu, dodatkowe szczególne wymagania bezpieczeństwa i metody badań

Sprzęt klasy H jest przeznaczony do użytku domowego. Oprócz klasy H stacjonarnego sprzętu treningowego do użytkowania w domu, wyróżnia się dwie inne klasy, które dotyczą użytkowania profesjonalnego lub komercyjnego: klasę S (studio) – sprzęt jest przeznaczony do użytku w pomieszczeniach treningowych takich organizacji, jak stowarzyszenia sportowe, hotele, kluby, ośrodki rehabilitacji i studia treningowe, do których dostęp i nadzór są ustalane przez właściciela (osobę odpowiedzialną prawnie) oraz klasę I – użytkowaną przez osoby ze specjalnymi potrzebami (np. wzrokowymi, słuchowymi, fizycznymi lub z upośledzeniem umysłowym). Sprzęt ten ponadto powinien odpowiadać wymaganiom klasy S.

W celu utrzymania wymagań bezpieczeństwa oraz właściwego działania, sprzęt treningowy powinien być przez użytkownika systematyczne konserwowany i okresowo poddawany przeglądom. Czynności te w przypadku siłowni profesjonalnych służą ograniczeniu odpowiedzialności w sytuacji wypadku.

Temat dotyczący sprzętu wykorzystywanego na siłowni należy rozpatrywać wieloaspektowo. Odrębnie należy tutaj patrzeć na kwestie producenta, dystrybutora sprzętu ich odpowiedzialności, a odrębnie na zagadnienia związane z wykorzystywaniem sprzętu o różnych klasach użytkowania przez np. właściciela siłowni w kontekście np. zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zawsze istnieje możliwość skorzystania z usług podmiotów (tego rodzaju podmioty działają na podstawie przepisów Ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku), które prowadzą certyfikację urządzeń fitness w oparciu o normę PN-EN 16630:2015-06 oraz PN-EN ISO 20957-1:2014-02 i serię norm PN-EN 957, które są przeznaczone dla siłowni stacjonarnych. Takie działania służą poprawie bezpieczeństwa, ale także wpływają na renomę danego podmiotu, podnoszą jego prestiż.

Natomiast zdarza się, że certyfikat jest często wymagany przez zamawiających na przetargach w przypadku siłowni zewnętrznych, ze względu na występowanie fitnessów w bliskim sąsiedztwie placów zabaw (Art. 5 ust. 1 i 2 Prawa Budowlanego, nakłada na zarządców siłowni plenerowych obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa użytkowania) lub tez przepisy prawa powszechnego nakładają na niektóre podmioty obowiązek zakupu sprzętu z certyfikatami, np. w Rozporządzeniu Ministra Edukacji i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach przepisy nakładają na użytkownika w §9 u.3 wymaganie, aby: „Szkoły i placówki nabywały wyposażenie posiadające odpowiednie atesty lub certyfikaty”. Co istotne, trzeba zwracać uwagę na datę ważności certyfikatu oraz dokładną identyfikację wyrobów.

Autorem tekstu jest Tomasz Dauermann, ekspert z wieloletnim doświadczeniem w zakresie prawa sportowego. Specjalizuje się w doradztwie prawnym, managemencie sportowym oraz lobbingu.

Treści do rubryki PRAWO W KLUBIE dostarcza prawosportowe.pl współpracujące z Kancelarią Radcy Prawnego Tomasza Dauermana.

Ilustracja: Andre Mcenroe/ Pixabay