Fundamenty ciała cz. 2: Biodro

Stawy są ruchomymi połączeniami kości. Ich złożoność oraz zróżnicowanie w budowie, wypracowane na przestrzeni tysięcy lat ewolucji, zapewniają nam ogromną swobodę ruchów. Staw biodrowy nazywany jest przez niektórych „stawem życia”. Leży on
bowiem w centrum ciała i z uwagi na swoje umiejscowienie przyjmuje na siebie większość sił oddziałujących na organizm podczas ruchu. Ograniczenia w ruchomości powodują, że w coraz mniejszym zakresie korzystamy z możliwości, które daje nam biodro.

Fundamentalna rola, jaką pełni obręcz biodrowa w zdolności do przemieszczania
się, ale również wykonywania zasadniczej większości zadań ruchowych, powoduje,
że ze szczególną uwagą powinniśmy dbać o jej zdrowie. W dobie pracy zdalnej, siedzącego trybu życia i niewielkiej ilości ruchu problem dysfunkcji narasta.

Biodro – budowa i funkcje

Staw biodrowy jest stawem kulistym, służy jako połączenie kości miednicznej (panewka stawowa) z kością udową (głowa kości udowej). Torebka stawowa jest wzmocniona bardzo silnymi więzadłami. Więzadło biodrowo-udowe jest najsilniejszym więzadłem w ciele człowieka. Ruchy w stawie biodrowym odbywają się wokół niezliczonej liczby osi. Możemy staw zginać, prostować, rotować wewnętrznie i zewnętrznie, przywodzić i odwodzić.

Funkcje te podczas wykonywania złożonych ruchów najczęściej są ze sobą zintegrowane i występują razem jedna po drugiej. Umożliwia to nam skuteczną amortyzację, np. podczas chodu, biegu, skoku czy zmiany kierunku biegu.

Biodro otacza grupa wielu mięśni, które są odpowiedzialne za stabilizację i ruch w funkcji stawu. Dzięki nim możemy stać spionizowani lub balansować stojąc na jednej nodze. Ich ogromna siła pozwala nam podnosić ciężary, wysoko skakać czy szybko biec.

Adaptacyjna maszyna

Mnogość funkcji biodra to również potencjał. Przykładem tego mogą być wyczynowi sportowcy, którzy bardzo często wykorzystują centralny staw do granicy jego adaptacyjnych możliwości. Sprinterzy wykorzystują go jako silnik generujący ogromną moc za pomocą mięśni pośladkowych i biodrowo-lędźwiowych (antagoniści). Natomiast gimnastyczki dzięki wytrenowanej elastyczności z łatwością osiągają pozycję szpagatów poprzecznych, eksponując możliwości odwodzenia biodra.

Skrajności to dobry przykład, ale dla większości ludzi wystarczy, że mięśnie biodra będą odpowiednio silne i gibkie, a torebka stawowa regularnie popracuje, eksplorując różne zakresy ruchu.

Jeśli chcesz przeczytać artykuł autorstwa Sebastiana Kasprzyckiego i Wojciecha Salmonowicza w całości, zapraszamy do naszej czytelni online – LINK

Możesz też otrzymać wersję papierową magazynu. Wystarczy, że wypełnisz formularz bezpłatnej prenumeraty – LINK

Fot. Alexander Schimmeck/ Unsplash

- REKLAMA -